Fraser Island and the Attack of the Killer Flies

Nog in het begin van de lange kunstwandeling die ik zou gaan maken, zondag in Noosa. Het weer was wisselend en ik begon met een grote regenbui mijn tocht omhoog over de glibberige paadjes, op mijn gympies. Borden, die aanraadden met een groep te gaan of in de buurt van een groep te blijven, trokken mijn aandacht. Ik was alleen, en er was geen levende ziel te bekennen. Als ik nu zou uitglijden en in de afgrond op de kliffen zou belanden, zouden alleen wat mensen in het hostel weten waar ik die dag heen was gegaan. De eerste paadjes lagen achter me, en ik kwam uit bij een strandje bestaand uit keien. Het was vloed, dus ik moest me over een klein zijpaadje wagen. Net op weg over het kleine zandpaadje werd ik uit mijn gedachten getrokken door het immense beest wat voor me op het pad zat. Ik bleef staan, niet in staat nog maar een stap te zetten. Een lange dikke staart lag een paar meter bij me vandaan, en liep door in een groot lijf, kop en een tong die geen zin had in de bek te blijven. De bouw van een Komodo Varaan, alleen wat 'kleiner'. Ik herstelde van mijn schrik, en besloot een foto te maken. Het grote beest begon naar de bosrand te lopen en met langzame, krachtige passen begon hij te verdwijnen. De foto was mislukt, en tegen beter weten in begon ik het dier langzaam te volgen. Zou ik hard genoeg kunnen rennen over de keien als hij besloot dat hij achter me aan wilde gaan? Toen ik op het paadje stond op de plek waar het beest in de bosjes was verdwenen, zag ik in de bosjes de dikke staart liggen, met de kop boven de bosjes als de kijker van een onderzeeer boven water. De kop verdween, en de staart begon onder de bosjes te glijden. Ik hoopte nog een glimp van het beest te kunnen opvangen, maar ik heb het nooit meer gezien. Ik stond versteld, was gefascineerd. Wow...
Even verderop zat een Darwin achtig persoon, hoed, baard, korte broek en sokken tot de knieen, die zou vast wel weten wat voor dier het was, dacht ik bij mezelf. Toen ik de man vroeg of hij wist wat ik had gezien, en of het gevaarlijk was, antwoordde hij dat het waarschijnlijk een iguana/goanna was. Ik verstond het niet goed, dus ik weet het nog steeds niet. Ze doen mensen niets, zolang ze niet in het nauw gedreven worden. Hij vertelde wat anekdotes, en na de informatie opgeslagen te hebben, vervolgde ik mijn weg. De glimlach kwam de rest van de dag niet meer van mijn gezicht.

Zo, hoe vonden jullie mijn geweldige geimproviseerde poging tot het schrijven van een roman? Misschien verhelderd het een beetje waarom ik zo gefascineerd ben door dit grote wezen. Ik schrok me werkelijk te pletter, maar aan de andere kant maakte het zo'n geweldige indruk.

Over tot de orde van de week. Een paar dagen niet zoveel gedaan, dus wees niet bang, dit wordt als het goed is niet een meterslang verslag.

Ik was gebleven bij mijn grote kinwond geloof ik? Dat was vrijdag.

Zaterdag naar Noosa gegaan. Rustig hostel, ook woonkamer-like, beetje strand, dorp, eten, filmpje kijken, en slapen. Rustig en gezellig dagje met leuke kamergenoten. Om 3 uur snachts werden we echter wakker van een groepje random mensen die in onze kamer aan het koken waren, en heel erg luid, en VALS!, mee aan het zingen waren met James Blunt nummers. Vreemd genoeg is het altijd James Blunt waar mensen zo knettervals bij mee kunnen zingen...opmerkelijk. Gelukkig hadden ze er na een uurtje genoeg van en verlieten de ruimte, waarna de persoon in het bed onder mij begon te snurken, ze lag half in bed en half in coma. Oordoppen doen wonderen.

De volgende morgen vonden we de persoon in het bed onder mij verpakt als een mummie in bed. Ik ging nogal stuk, vandaar dat ik het even vermeld. *poke poke* Helleeuu, you alive?!
Zondag was de dag van de wandeling en mijn ontmoeting met de Joaannaaaaa (met dank aan mijn zussie voor het leggen van deze geniale link. Voor mensen die het niet snappen: GA DE REDDERTJES IN KANGOEROELAND KIJKEN! Ken je Disneys mensen!)
De hele dag onderweg, zowel langs de kust, als door Noosa zelf, als door het regenwoud. Een groot nationaal park, met de mooiste wandelingen tot nu toe! Ik heb genoten, het was prachtig, ook al was ik kapot de dagen erna.

Maandag naar Rainbow Beach. Dat is een plaatsje met een winkelstraatje van vijf winkeltjes, een strand, en verder....niets. Het is vooral een opstapplaats, samen met Hervey Bay een halte verder, voor Fraser Island. Daar moest ik vier dagen doorbrengen omdat ik mijn Fraser Island tour moest verzetten ivm mijn hechtingen. Gelukkig had ik elke dag leuke roomies waar ik tijd mee kon doorbrengen. Mijn hostel organiseerde een gratis(!) wandeling voor een zonsondergang, dus dat kon ik natuurlijk niet laten schieten. Veel trappen later stonden we opeens in een soort woestijn/duinlandschap, aan de rand van de zee. Erg mooi. Vervolgens gingen we boomerangs gooien, die ook werkelijk terug kwamen. Een meisje heeft mogen ervaren hoe een boemerang gevoelt moet hebben voor een kangoeroe toen er nog mee op ze gejaagd werd. Ze kreeg er namelijk een tegen dr hoofd. Niet door mij! Niet door mij! Door dr vriendin. Mijne, na twee keer voor me in het zand te zijn gevallen, keerde ook terug, alleen een aantal meter verder. Grappig om te zien hoe iedereen wegrend en wegduikt, terwijl de boemerang nog meters boven ze vliegt. De zonsondergang was mooi, ook al verdween de zon al snel achter de wolken.

Dinsdag vroeg op voor de lokale dokter, die mijn kin een beetje schoonmaakte en en afspraak maakte voor de volgende dag. Vervolgens met een van de roomies een paar uurtjes naar het strand. Beetje gezond, beetje verbrand, de dagelijkse dingen. Dit keer mijn benen, buik en rug, wat houd ik toch van zon! :) Rest van de dag niet zoveel gedaan. Het was zo warm en vochtig dat je niets kon doen.

Woensdagochtend mochten de hechtingen er eindelijk uit! Zo gebeurd, en mijn kin ziet er goed uit tot nu toe. Mooi dicht. In de avond nog een keer de wandeling gemaakt, maar dit keer geen boemerang, maar alleen zonsondergang kijken, die mooier was dan de vorige keer. De rest van de dag weer niet zoveel gedaan, de briefing van Fraser bijgewoond, erg saai filmpje mogen aanschouwen.

En dan was het donderdag eindelijk zover! Fraseer Islaaand! Drie dagen en twee nachten doorbrengen op het grootste zandeiland ter wereld en een van de hoogtepunten van Australie!
Het speciale van deze trip is dat we zelf in de 4 wheel drives mochten rijden, over het strand en over de paadjes van het regenwoud. Ik niet helaas, want ik heb mijn rijbewijs nog geen jaar :( Samen met zeven of acht anderen zit je in zo'n auto. Ik zat in de auto met de lead-driver/'gids' Bratto, samen met een leuke groep.
Eerst met de ferry naar het eiland toe en vervolgens over het strand naar onze kampeerplek gereden. Deze plek lag ver van enige vorm van bewoonde wereld of kampeer sites, vlak achter de duinen. In de duinen onze tenten opgezet, en lunch gemaakt. Een mooie spot, al moet ik wel even vermelden dat er zwermen van bloedzuigende, bijtende vliegen om ons heen zwermden. Terwijl Bratto een korte uitleg gaf over de planning hoorde je ondertussen overal gekrijs, en agressieve aanvallen op de stalkende beesten. Wachten...Wachten...SPLAT! Dat is de enige manier om van ze af te komen. De grote bruine bijten namelijk niet gelijk. De kleine groene echter wel, dus dat is een keer wachten, dan splat.

Het was bloedheet, en we waren blij toen we over het strand, en daarna door het regenwoud, eindelijk aankwamen bij Lake McKenzie. Het mooiste, friste, zuiverste, puurste meer ooit! Op de weg ernaar toe kwamen we nog een dingo tegen die rond de geparkeerde kampers aan het snuffelen was. Na een heerlijke duik in ht frisse water en rusitg opdrogen in het zand, doorgereden naar een plek waar we een korte wandeling maakten door het regenwoud, langs een stille creek. Stil, omdat het over zand loopt ipv rotsen en stenen. Na de wandeling nog even naar een dorpje gereden voor de laatste plaspauze, op een echt toilet, voor die dag. De rest van de avond en ochtend moesten we rond ons kamp gaten graven. Minstens 50 meter van het water, 50 cm diep. Otherwise the dingos will get ya, woehoehoee. En douchen? Vergeet het maar.

Terug in ons kamp tussen de vliegen ons avondeten gemaakt, rijst met kip en groenten, en op het strand gegeten. Het was ondertussen al pikdonker en de vliegen waren gaan slapen. Toen we dachten dat het al 11 uur was, bleek het pas 7 uur te zijn. Het was zo pikdonker en we moesten zo vroeg op, dat het al later voelde. Hele avond zitten kletsen, chillen, etcetc. Vervolgens kon je ervoor kiezen op het strand te gaan slapen ipv in de tenten. Dat liet ik me geen tweede keer zeggen. Onder de sterrenhemel, in een lakenzak in de duinen gaan liggen met wat anderen, kijkend naar de sterren in slaap vallen.

Dacht ik.

Het was zo ijskoud dat ik geen oog heb dichtgedaan. Toen ik bedacht dat een tent misschien toch handiger was, was ik al aan de grond vastgevroren. Kletsnat van de damp, rillend van de kou. Wel een mooie zonsopgang mogen zien.

En toen kwamen de vliegen weer. Ze zaten in grote getalen op de slaapzakken. Toen ze doorhadden dat ze ook door mijn lakenzak heen in mijn been konden bijten ben ik maar opgestaan en gaan rondlopen over het strand, de vliegen stuk voor stuk platmeppend. We zouden om 7 uur vertrekken om ons ontbijt te eten bij Hangover Creek, de vliegen ontvluchtend. Een creek op het strand. Iets stroomopwaarts kon je erin springen om je vervolgens mee te laten voeren naar het strand. Heerlijk fris, en leek een beetje op een douche. Na het ontbijt eerst naar een soort meertjes tussen de rotsen gereden. Op de weg erheen nog een stingray en een kleine haai gezien tussen de golven. Vervolgens naar Indian Heads, een soort hoge begroeide rots in de zee, vanwaar je onder je haaien en andere zeewezens kon zien. Eerst onze lunch gegeten en vervolgens omhoog geklommen. We hebben een haai, schildpad, stingrays en nog een soort mantaray gespot. Erg cool!
Op de weg terug nog even langs een ander dorpje. Ook daar een dingo gezien, in de buurt van de tafels waar we aan zaten.

Het dingo beleid, zal ik even vermelden, was streng. Ook al lijken ze op gewone huishonden, het zijn wilde beesten. Als je ze benaderde en een ranger zag dat, dan kreeg je een boete en werd de dingo voor je neus neergeschoten. Als je door een dingo benaderd werd, vertelde Bratt, moest je zand in hun ogen schoppen en jezelf groot maken. Als je op het strand lag te slapen, en ze kwamen bij je om aan je te snuffelen, moest je ze een klap tegen hun kop geven. Als je eten in je tent liet slingeren, had je grote kans dat dingo's je tent in sluipen en je hele tent aan flarden scheuren, zelfs als er geen eten meer ligt, maar er wel heeft gelegen. Het is gebeurd, in een andere groep. Dingo's waren een populair onderwerp voor grappen kunnen jullie wel begrijpen.

Op de weg terug ook nog een dingo gezien op het strand. Nog even een korte duik in Hangover Creek voor de frisheid. We waren later in het kamp terug dan de dag ervoor, dus de vliegen waren al bijna weg. Eten gemaakt, steak, en de rest van de avond weer doorgebracht in het kamp. Nog een aantal groooote spinnen gezien. Onder andere een grote Wolfspider die haar web aan de rand van ons kamp had opgezet, waar ook meerdere mensen 's nachts doorheen zijn gelopen. Yikes!

Dit keer bereidde ik me beter voor. Al mijn kleren over elkaar heen getrokken, en ik sliep als een roos. Hoorde wel wat geritsel hier een daar.

De volgende ochtend weer gewekt door de March flies. Er sliepen weinig mensen op het strand dit keer, dus ze besloten in grotere getalen naar de weinigen van ons te trekken. Mijn ochtend bestond uit een flinke ochtendsprint over het strand met mijn slaapdronken kop om er zoveel mogelijk af te schudden. Vervolgens met mijn slippers ontdekt dat je ze als pingpongbal in het zand kon meppen. Ja dames en heren, je gaat spelletjes bedenken, en ontwikkeld na een tijdje zo'n bloedlust voor deze wezens dat het meeste medelijden verdwijnt. Het bleek trouwens dat er die nacht dingo's rond ons kamp zaten. Een kreeg een klap van Bratto, een zat aan een tent te krabben, en een sloop geloof ik in onze buurt rond op het strand. De volgende ochtend kon je sporen zien in het zand.

Oja, nog iets. De zee was verboden terrein, zat namelijk vol met kwallen en haaien. Niet erg lekker dus.

Ons ontbijt aten we op het strand. Op de weg erheen weer een dingo gezien. Na het ontbijt een wandeling naar Lake Wabby, een meer aan de rand van een woestijn. Tijdens het zwemmen, maar ook als je aan de rand zat, kon je grote catfish (meervallen) in het water zien.
Na Lake Wabby volgens mij meteen door naar het dorpje, om vervolgens weer terug naar het vast land te gaan. Iedereen was moe, en had behoefte aan een laaaange douche. Na de auto's en servies te hebben schoongemaakt gingen we terug naar het hostel. De douche was heerlijk, absoluut de beste douche ooit!

Het was fantastisch! Prachtig, strand met regenwoud achter de duinen. Zeker zijn naam als hoogtepunt waard!

En nu, tja, nu zit ik te wachten op mijn bus naar 1770/Agnes Water.

Dit is dus echt wel een lang verslag geworden. Als je het tot hier hebt gehaald: dank je voor het lezen van dit laaaaange verhaal! :) De volgende wordt korter dan dit!